ข้อคิดเห็นเกี่ยวกับมหาวิทยาลัย

วันนี้ผมได้กรอกแบบสอบถามของทางมหาวิทยาลัยในขณะที่ลงทะเบียนรับปริญญาบัตรทางอินเตอร์เน็ต ซึ่งคำถามที่ทางมหาวิทยาลัยถามนั้นมีส่วนหนึ่งที่เกี่ยวกับการขอคำแนะนำในการเรื่องหลักสูตร การเรียนการสอน และกิจกรรมนิสิต

ผมเกรงว่าการที่ผมกรอกระบายความอัดอั้นลงไปนั้น ผลสุดท้ายแล้วอาจเป็นความว่างปล่าวเพราะไม่มีผู้สนใจจดหมายใบน้อยๆ (จริงๆแล้วคือแบบสอบถามใบน้อยๆ) ของผม ผมจึงนำขึ้นมาวางไว้ในบล็อกส่วนตัวด้วย เนื่องจากมีความหวังเล็กๆว่า ความเห็นนี้อาจบังเอิญมีความหมายต่อผู้หลงทางเข้ามาบางคนบ้าง เท่าหางอึ่งก็ยังดี

6.2 ข้อเสนอแนะเกี่ยวกับหลักสูตรและสาขาวิชาที่เรียน
ควรเพิ่มความหลากหลายของเนื้อหา โดยอาจลดจำนวนวิชาบังคับที่หวังดีต่อนิสิตเหลือเพียงแค่วิชาที่จำเป็นจริงๆของสาขาวิชา จากนั้นเพิ่มอากาสของนิสิตในการเลือกวิชาเสริมในด้านที่ตัวเองต้องการ เนื่องจากผู้ที่จบในปริญญาสาขานี้ ไม่ได้หมายความว่าต้องใช้โปรแกรมหนึ่งหรือเครื่องมือหนึ่งตามตลาดของประเทศให้เป็น นั่นเป็นสิ่งที่สายอาชีพควรพิจารณา ไม่ใช่ของมหาวิทยาลัย

6.3 ข้อเสนอแนะเกี่ยวกับการเรียนการสอน
ควรมีการตรวจสอบการสอนและการให้เกรดของอาจารย์ที่มีประสิทธิภาพ เนื่องจากในสี่ปีที่ผมเรียนรู้มาผมพบว่า ในมหาวิทยาลัยอาจมีผู้ที่สอนที่ไม่มีความพยายามที่จะสอน หรือมีผู้สอนที่ไม่มีความพยายามที่จะออกเกรด แม้กระทั่งมีผู้สอนที่ไม่ต้องการออกเกรดอย่างเป็นธรรม

โดยเฉพาะในกรณีสุดท้าย นิสิตผู้ได้รับความอยุติธรรมนั้นขาดที่พึ่งที่ปลอดภัย การร้องเรียนไปยังภาควิชาหรือทางคณะนั้นกลับก่อให้เกิดผลร้ายต่อนิสิตเองอีกด้วย

6.4 ข้อเสนอแนะเกี่ยวกับกิจกรรมพัฒนานักศึกษา
ขอขอบคุณที่ท่านให้ความสนใจกับกิจกรรมของนักศึกษา

ผมเห็นว่าทางมหาวิทยาลัยควรพิจารณา ยกเลิกการเก็บค่ากิจกรรมจากนิสิตในทุกภาคการศึกษา หากเงินที่นิสิตจ่ายไปนั้นนำไปใช้เพื่อกิจกรรมเฉพาะกลุ่ม เช่นการรับน้องของกลุ่มบุคคลใดกลุ่มบุคคลหนึ่ง หรือการบริหารองค์กรณ์นิสิตที่นิสิตไม่มีส่วนร่วมจริงๆ

ทุกวันนี้นิสิตส่วนใหญ่ไม่มีโอกาสเข้าถึงสิ่งที่ตัวเขาเองเป็นเจ้าของ ทางผู้บริหารได้ทำให้นิสิตทั่วไปเข้าถึงทรัพยากรณ์นั้นได้ค่อนข้างน่าผิดหวัง แต่การที่นิสิตบางกลุ่มนั้นตัดสินใจการใช้ทรัพยากรณ์ที่ได้มา ไปในทางที่ไม่มีประโยชน์ต่อนิสิตหรือทางมหาวิทยาลัย หรือการกระทำนั้นยังเป็นที่ถกเถียง (เช่นการรับน้อง และการฟุ่มเฟือยกับการกินเลี้ยง) นั้นเป็นสิ่งที่ยอมรับไม่ได้เสียยิ่งกว่า

ผมเห็นว่ากิจกรรมนิสิตนั้นจะเกิดขึ้นได้ หากมหาวิทยาลัยคอยพลักดันอยู่ห่างๆ ให้ความช่วยเหลือในสิ่งจำเป็นพื้นฐาน (สถานที่ เวลา และคำปรึกษา) การผลักดันโดยมหาวิทยาลัยคอยบงการการทำงานนั้น คงเรียกไม่ได้ว่าเป็นกิจกรรมนิสิตนัก

มหาวิทยาลัยสามารถเป็นต้นแบบที่ดีของสังคมไทยที่นิสิตจะออกไปพัฒนาและใช้ชีวิตอยู่ได้ ตลอดสี่ปี่ที่ผมได้เรียนรู้มานั้นผมพบว่า สังคมนิสิตภายในมหาวิทยาลัยและสังคมของประชาชนในประเทศไทยนั้น ในภาพรวมและรายละเอียดล้วนเหมือนกันทั้งสิ้น

นั่นคือยังต้องการการพัฒนาอย่างเร่งด่วน เหมือนๆกัน

ปล. ผมเขียนขณะที่ผมกำลังมีไข้หวัด ถ้ามีอะไรที่ผิดพลาดผมต้องขอโทษด้วย