รับน้อง กิจกรรมนิสิต และการเมือง

ผมบ่นอยู่เสมอๆมาตั้งแต่สมัยเรียนปริญญาตรีแล้ว ว่าผมไม่ชอบการรับน้องแบบคลาสสิคในมหาวิทยาลัยไทย แต่ถึงกระนั้นผมก็เข้าห้องประชุมเชียร์ครบทุกครั้ง เพื่อที่จะได้พิสูจน์ความเชื่อตัวเอง และเพื่อที่จะได้บอกกับคนอื่นๆได้เต็มปากว่ามันไม่ดีเพียงไร

ในต่างประเทศเองก็มีการรับน้อง แต่การรับน้องนั้นค่อนข้างแตกต่างกับไทยทั้งในแนวคิดและวิธีการ

จากที่มหาวิทยาลัยที่ผมเรียน กิจกรรมรับน้องของที่นี่นั้นส่วนใหญ่เป็นการแนะนำและช่วยเหลือผู้เข้าเรียนใหม่ เช่น กิจกรรมพาทัวร์มหาวิทยาลัย ปาร์ตี้นานาชาติสำหรับนักเรียนต่างชาติ มีเว็บไซต์และเว็บบอร์ดไว้เพื่อตอบคำถามของนักเรียนใหม่ มีการเลือกตั้งสภาเพื่อเป็นเสียงนักเรียนต่อทางมหาวิทยาลัย ตัวสภาเองนั้นสามารถถูกตรวจสอบได้ โดยการประชุมของสภานั้นเป็นการประชุมที่เปิด นักเรียนคนใดสนใจก็สามารถเข้าไปร่วมฟังและออกความเห็นได้ด้วย

กลับมามองของบ้านเรา สาระสำคัญดันไปอยู่ที่ว่ารุ่นน้องต้องเชื่อฟังและเคารพรุ่นพี่ เพราะรุ่นพี่ที่อายุไล่เลี่ยกันนั้นมีความรู้มากกว่า และบางครั้งรุ่นพี่บางคนอาจจะรู้ไปแล้วว่าเมื่อเรียนจบแล้วจะต้องเจออะไรบ้าง ทั้งๆที่ตัวเองไม่เคยเจอมาก่อน (รุ่นพี่เขากะเอาคร่าวๆ) สภานักเรียนนั้นเป็นการเลือกแล้วเลือกเลย ไม่มีการตรวจสอบ สุดท้ายเงินกิจกรรมก็ถูกปันส่วนอย่างไม่เป็นธรรม

ประเด็นสำคัญคือ การรับน้องของไทยนั้นไม่มีการเคารพเสียงส่วนน้อย ซึ่งเป็นส่วนที่แตกต่างระหว่างการเป็นประชาธิปไตย และเผด็จการคนหมู่มาก

ผมเชื่อว่าการเมืองของประเทศ ก็สามารถมองได้จากการเมืองภายในมหาลัยได้ด้วย มันสะท้อนอะไรหลายๆอย่างในความคิดของประชาชน และที่น่าสนใจคือนิสิตในมหาวิทยาลัยนั้นด่านักการเมืองและนักเผด็จการ แต่สุดท้ายตัวเองก็ทำนิสัยแบบนั้นเสียเองโดยไม่รู้ตัว

ผมนับถือผู้บริหารของมหาวิทยาลัยเกษตรศาสตร์ในการวางแผนพัฒนาการรับน้อง แต่หากแผนนั้นยังเป็นเพียงแค่การสร้างภาพอย่างปัจจุบัน โดยไม่มีการลงมือทำอย่างจริงจังและทุ่มเท ผมว่ามันก็ไม่ต่างอะไรกับการปล่อยให้มีการรับน้องแบบเดิมต่อไป